| Yazar | Jose Mauro De Vasconcelos |
| Doğum | 1920 Rio de Janeiro – Brezilya |
| Ölüm | 1984 Sao Paulo – Brezilya |
| Meslek | Yazar |
Jose Mauro de Vasconcelos kimdir, Jose Mauro de Vasconcelos’un eserleri nelerdir, Jose Mauro de Vasconcelos kaç yaşındadır, Jose Mauro de Vasconcelos kaç yılında ve nerede doğmuştur, Jose Mauro de Vasconcelos kaç yılında ve nerede ölmüştür, Jose Mauro de Vasconcelos’un hayat hikayesi ve Jose Mauro de Vasconcelos hakkında ayrıntılı bilgileri aşağıdaki yazımızda bulabilirsiniz!
Jose Mauro de Vasconcelos Kimdir?
Yoksul bir ailenin çocuğu olarak doğan Vasconcel, eğitimini yoksulluktan dolayı yapamaması, ailesinin onu öğrenimini devam ettirmesi amacıyla Natal kasabasındaki amcasının yanına gönderir. Orada 9 yaşındayken Potengi Irmağı’nda yüzmeyi öğrenir ve ilerde bir gün yüzme şampiyonu olmanın hayallerini kurar. Ama hayalleri peşine düşerek Rio de Janeiro’ya gitti. Orada ilk işi boks antrenörlüğü oldu. Tarım işçiliğinin yanı sıra garsonluk ve balıkçılık da yapan yazar, yaşamı boyunca çeşitli işlerde çalışmıştır. Bu durum, O’na yazdığı roman ve hikayeler için önemli katkı sağlamıştır. Değişik ortamlarda, değişik koşullarda farklı insanlar tanıyarak gözlemlemiştir. Ve bu olanda usta olan yazar, elinde bütün bu yaşamlardan pek çok romanla yayımlamıştır. Yazdığı bu kitapların bir çok yönlü kişiğinde içinde bulunduğu bir yansıma olarak da kabul edilmektedir.
Yaşadığı zorluklardan olsa gerek ki yazdığı romanlarda karakterlerin zorlu yaşam mücadelelerini anlatmakta ve bu anlamda yaşanılan ve verilen gayret de anlatılır. yazdığı ilk eseri Yaban Muzu (1942)’dur. Beyaz Toprak (1945) isimli eseri en çok beğenilen eserleri arasındadır. Kayığım Rosinha ile ününün doruğuna çıkan yazarı dünya çapında tanıtan eseri Zéze’nin maceralarını anlatan üçleme romanın ilk kitabı olan Şeker Portakalı olmuştur. Bu romanı 12 günde yazdığını belirten yazar, eserine duyduğu sevgiyi “Ama onu 20 yıldan fazla taşıdım yüreğimde” sözüyle özetlemiştir.
Jose Mauro de Vasconcelos’un Eserleri
Şeker Portakalı Serisi
Diğer Eserler
- Kristal Yelkenli
- Kayığım Rosinha
- Yaban Muzu
- Kırmızı Papağan
- Pissy’nin Öyküsü
- Beyaz Toprak
- Kardeşim Rüzgar Kardeşim Deniz
- Japon Sarayı
- Hayatın O Güzel Şarkısı
- Çıplak Sokak
Jose Mauro de Vasconcelos Sözleri
- Güneşe bak, Zeze, gidip güneşi uyandıralım.
- İnsanlar çocuklardan her şeyi kolaylıkla alırlar.
- Sevginin ne olduğunu gerçekten keşfedeli, bütün sevdiklerimi sevgiye boğuyordum.
- Bekleye bekleye umudum kırılmış gibiydi.
- Niçin böylesine kötü insanlar vardı? Bunca kötülük yapmak gerekli miydi?
- Üzgünsün diye, ağlaman gerekmiyor.
- Uslu uslu oturmak istiyorum. Kimseyle ilgilendiğim yok.
- Öyle kötüyüm ki, doğmamam gerekirdi.
- Uyuyalım. İnsan uyudu mu her şeyi unutur.
- Hiç yaşama isteğim yok artık. İyileşirsem kötü bir çocuk olacağım. Anlamazsın sen. Artık uslu durmama değecek kimsem kalmadı.
- Ayağımıza bir parça çamur bulaşması, günün birinde toprak olacağımızı hatırlatır.
- Ayağımıza bir parça çamur bulaşması, günün birinde toprak olacağımızı hatırlatır.
- Seni yüreğimde canlandırarak öldürdüm.
- Çocuk yüreği herşeyi unutur ama affetmez.
- Ayağımıza bir parça çamur bulaşması, günün birinde toprak olacağımızı hatırlatır.
Jose Mauro de Vasconcelos Alıntıları
- İnsan şarkı söylemeden de şarkı söyleyebilir mi?
- Şimdi hiçbir şey söylemiyorum, ama düşünüyorum! Büyüdüğümde sizi öldüreceğim bayım.
- Peki yavrum. Bir hafta boyunca geceleri de çalışıp o giyisiyi sana alacağım.
- Tanrım! Hiç bu kadar sevgiye susamış bir küçük yürek görmedim… Ama biliyor musun, bana bu kadar bağlanman doğru değil.
- Çocuk yüreği unutur ama affetmez.
- Hısımlığı oluşturan yalnızca kan bağları değil, aynı zamanda yürek ve akıl bağlantıdır.
- Ne kötülük yapmıştık? İnsanların birbirlerini sevmelerinde nasıl büyük bir günah olabilirdi?
- Hepimiz büyüktük. Küçük küçük parçalarla, aynı hüzüntüden payını alan büyük ve hüzünlü kişiler.
- Bütün hayatım boyunca istediklerim, artık onlara sahip olamayacağım zaman karşıma çıkıyordu.
- Gittiğini görmemek için, gözlerimi sımsıkı yummuştum. Şimdi kalbim, tüm yapraklarını dökmüş bir ağaç gibi…
- Hayır. Onu yüreğimde öldüreceğim, artık sevmeyerek… Ve bir gün büsbütün ölecek.
- Elimden gelse seninle sekiz yüz elli bin kilometre hiç susmadan konuşurdum.
- Masalın nerde bittiğini, hayatın nerde başladığını fark edemiyorum. Bazen suratıma garip bakıyorlar, o zaman uyanır gibi oluyorum.
- Kımıldamadan, saatler boyu duvara bakıyordum. Çevremde konuşulduğunu işitiyordum. Her şeyi anlıyor, ama karşılık vermek istemiyordum. Konuşmak istemiyordum. Göklere uçmaktan başka isteğim yoktu.